System równomiernie temperowany to przyjęty w muzyce europejskiej podział oktawy na dwanaście odcinków równych w mierze oktawowej. Jeden taki odcinek, równy (\frac{1}{12}) oktawy, nazywamy półtonem.
System równomiernie temperowany został stworzony przez J. Neidhardta (1706 i 1724) w oparciu o prace Werckmeistra [8, str. 897].
Ukoronowaniem wprowadzenia systemu równomiernie temperowanego było opublikowanie przez Jana Sebastiana Bacha Das Wohltemperierte Klavier[3], czyli zbioru 48 preludiów i fug, we wszystkich tonacjach durowych i molowych. Potrzeba stworzenia systemu temperowanego wypłynęła z praktyki muzycznej. Bez systemu równomiernie temperowanego nie dało się tak nastroić klawesynu (ani żadnego innego instrumentu), żeby można było grać czysto w dowolnej tonacji. Instrument albo był nastrojony do C-dur albo do Ab-dur. Jeżeli było trzeba zagrać na koncercie jeden utwór w C-dur i drugi w Ab-dur, to przygotowywano dwa, odpowiednio nastrojone klawesyny. Po wprowadzeniu systemu temperowanego wystarczył jeden klawesyn.