Częstotliwości pozostałych dźwięków określone są następująco:
| (\Theta(C_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{-9}{12}}) | ( -9 półtonów) |
| (\Theta(D_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{-7}{12}}) | ( -7 półtonów) |
| (\Theta(E_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{-5}{12}}) | ( -5 półtonów) |
| (\Theta(F_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{-4}{12}}) | ( -4 półtony) |
| (\Theta(G_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{-3}{12}}) | ( -2 półtony) |
| (\Theta(A_n) = \Theta(A_4) \cdot 2^{n-4}) | (z definicji) |
| (\Theta(B_n) = \Theta(A_n) \cdot 2^{\frac{2}{12}}) | ( 2 półtony) |
W ten sposób możemy opisać przy pomocy liter siedem podstawowych dźwięków. Brakuje nam jednak nazw dla pozostałych czterech możliwych do uzyskania dźwięków. Nie mają one nazw literowych, ale uzyskujemy je w sposób pośredni, używając znaków chromatycznych.
Na przykład F(\sharp) to “F plus jeden półton”. Albo G(\flat) to “G minus jeden półton”. Akurat tak się ciekawie składa że F(\sharp) i G(\flat) mają tą samą częstotliwość bazową. Istnieją również podwójne krzyżyki i podwójne bemole.