Dwa-pięć-jeden jest bodaj najczęstszym następstwem akordów spotykanym w standardach jazzowych. Upraszczając sprawę, można powiedzieć, że jest to jazzowa wersja kadencji wielkiej doskonałej, w której subdominanta została zastąpiona subdominantą drugiego stopnia.
Umiejętność improwizowania po pochodach II-V-I we wszystkich tonacjach jest bardzo cenną umiejętnością, i powinna być elementem warsztatu każdego improwizatora.
Przykładowym pochodem II-V-I jest
| | | | | | | | | - | — | – | - | —– | | - | | | | Dm7 | G7 | | | Cmaj7 | | | |
Wersja w tonacji c-moll wygląda tak:
| | | | | | | | | - | —– | —- | - | — | | - | | | | Dm7♭5 | G7♭9 | | | Cm7 | | | |